Prof. Zdzisław Samsonowicz dhc Akademii Górniczo-Hutniczej - 9 kwietnia 2010
9 kwietnia 2010 r. na Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie odbyło się uroczyste nadanie godności doktora honoris causa prof. Zdzisławowi Samsonowiczowi.
Profesor Zdzisław Samsonowicz urodził i wychował się w Dębicy. W 1939 roku, po wkroczeniu do Dębicy wojsk niemieckich i likwidacji szkół gimnazjalnych, został mechanikiem samochodowym. W czasie II wojny światowej, podobnie jak większość jego gimnazjalnych kolegów, należał do AK (pseudonim Orski). Za udział w m.in. akcji „Burza” otrzymał Krzyż Armii Krajowej oraz Medal Wojska Polskiego, a w 2001 roku nadano mu tytuł Weterana Walk o Wolność i Niepodległość Ojczyzny.
Po zakończeniu wojny zdał maturę, a następnie przyjechał do Wrocławia, gdzie jako członek Grupy Naukowo – Kulturalnej pełnił służbę w Straży Akademickiej Uniwersytetu. Był też członkiem założycielem AZS-u oraz Bratniej Pomocy. W sierpniu 1945 r. wraz z grupą kolegów przeszedł na tereny Politechniki, gdzie wspólnie założyli Straż Akademicką Politechniki. Prof. Samsonowiczowi powierzono funkcję kierownika transportu. Jako mechanik samochodowy powiększył liczbę jednostek transportowych co skutecznie przyczyniło się do zwiększenia tempa remontu uczelni. Dzięki temu już 15 listopada 1945 r. odbył się pierwszy we Wrocławiu wykład w języku polskim. Dyplom magistra inżyniera uzyskał 9 października w 1950 roku, po czym otrzymał etat asystenta. W 1961 r. uzyskał tytuł doktora, w 1965 r. doktora habilitowanego, a następnie tytuł profesora nadzwyczajnego (1972) i zwyczajnego (1986).
Zrealizował 17 patentów krajowych i zagranicznych, z których wiele znalazło praktyczne zastosowanie. W 1973 r. otrzymał za to Krzyż Kawalerski. Będąc przez wiele kadencji członkiem Zespołu Naukowo - Dydaktycznego MECHANIKA (obecna nazwa Komisja Akredytacyjna) po trzech latach starań wywalczył w 1982 roku wprowadzenie do programów nauczania dla wszystkich Wydziałów Mechanicznych przedmiotu: Automatyzacja procesów produkcyjnych. Dzięki staraniom prof. Samsonowicza Ministerstwo Edukacji Narodowej stworzyło kierunek o nazwie Automatyka i Robotyka. Profesor przez cała swoją karierę naukową był związany Wydziałem Mechanicznym Politechniki Wrocławskiej. Był promotorem 11 prac doktorskich i oceniał 8 wniosków na tytuł profesora. Jego dorobek publikacyjny obejmuje 202 pozycji. Na uczelni pełnił m.in. funkcję prodziekana, zastępcy dyrektora Instytutu Technologii Maszyn i Automatyzacji oraz przewodniczącego komisji ds. programów nauczania.
Był wielokrotnie odznaczony i wyróżniany. Otrzymał między innymi : Złoty Krzyż Zasługi, Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski, Medal Komisji Edukacji Narodowej, a także odznaki: złotą Politechniki Wrocławskiej, XV-lecia Wyzwolenia Dolnego Śląska, Pioniera Wrocławia, Budowniczego Wrocławia oraz Zasłużony dla Dolnego Śląska. Jest także m.in. laureatem zespołowej Nagrody Państwowej (1984) oraz 8 nagród ministerialnych i 28 nagród rektorskich.
W latach 1959-65 ściśle współpracował z Kliniką Kardiochirurgiczną. Za zasługi w rozwoju tej dziedziny medycyny otrzymał nagrodę Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej, a w 1966 r. został uznany jako jeden z trzech zasłużonych perfuzjonistów w Europie.
